Goodbye New Zealand... Home sweet home

Toen was het opeens zover! De laatste week, de laatste week van onze reis samen door Nieuw Zeeland, maar ook de laatste week van mijn 3,5 maand durende reis! Waar is de tijd gebleven? Wat hebben veel leuke mensen mogen ontmoeten en vele dingen gedaan en gezien de afgelopen 6 weken. We zijn naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland en naar het diepe zuiden gereist. Hebben op vele verschillende  plaatsen overnacht, van luxe met een prachtig uitzicht, naar back to basic zonder mobiel bereik en stroom afkomstig van een op diesel lopende agregraat, die om 22.00 in de avond uit werd gezet en waar we de ruimte met een houtkachel moesten verwarmen. We zijn uit een vliegtuig van 13.000 ft gesprongen, hebben boven een canyon geschommeld met een vrije val van 70 meter. Een kajaktoch van 11km gemaakt waar we alleen met z’n tweeën waren en zijn we aan het raften geweest, hebben prachtige wandelingen gemaakt, waarbij we in het donker voor zonsopkomst Roy’s Peak opgelopen zijn en hebben de Tongariro crossing volbracht. 

En zoals ik al schreef toen was opeens de laatste week aangebroken. We vertrokken in onze rode Hyundai in de ochtend van New Plymouth met als einddoel Raglan. Onderweg kwamen we een bordje met daarop een aanwijzing naar iets wat The Tree Sisters moest heten.  Bijna waren we eraan voorbij gereden, maar last minute toch besloten om af te slaan en te ontdekken wat het mocht zijn. Aangekomen op het parkeerterrein bleken de drie rotsen te zijn die naast elkaar in de zee stonden. Alleen moesten we nog wel een stukje over het strand lopen om er te komen. Met meerdere borden werd aangegeven dat voordat we het strand opgingen we er zeker van moesten zijn in wat voor tij we dat moment waren, eb met opkomend water, vloed of afgaand water. Maar wij zouden wij niet zijn, als we dit advies volledig negeerden en gewoon het strand opliepen, want hè! daar verderop liggen nog mesen met een parasol op het strand en als die daar liggen kunnen wij met gemak er naartoe lopen. Zo gedacht zo gedaan, het was een stukje lopen, maar wauw wat was het een mooi strandje en de tree sisters waren ook echt een waar cadeautje. Mooi op rij, met een kust die bestond uit hoge kliffen, zo recht het water in. Echt prachtig! Op de terugweg kwamen we er echter achter dat het opkomend water bleek te zijn, oeps. Waar we heenreis gewoon over het strand liepen, moesten we nu door toch al best door hoog water lopen, ik heel charmant met mijn jurk half omhoog en Jolke met zijn ene hand de korte broek zo hoog mogelijk optrekkend om de telefoons en autosleutels maar droog te houden en zijn andere hand de slippers om die niet kwijt te raken. Ja echt weer heel handig van ons. Maar goed we waren net optijd want niets is nat geworden en we hebben toch even die mooie rotspartijen in het water gezien. Net voor Raglan moest er nog een waterval zijn, de Bridal Fail Falls. Eenmaal daar aangekomen begrepen we ook wel waarom die zo genoemd werd, een waterval die over een uitstekend stuk rots ging, wat een oude lavastroom was, en halverwege via een vrije val naar beneden kwam. Het was net een lange sluier, één van de mooiere watervallen die we gezien hebben afgelopen weken. In Raglan aangekomen zaten we op een soort camping waar we sliepen in een oude, gehalveerde treinwagon. Veel meer dan een bed paste er niet in en overdag in de volle zon was het er erg heet, maar bijzonder was het wel. Raglan is een surfdorpje, veel is er niet maar sfeer heeft het zeker. We hebben hier uiteindelijk niet gesurft want op het moment dat wij er waren, waren de golven nou niet echt heel geweldig, wel hebben we er lekker op het strand gelegen. Iets wat ons doel was voor de laatste week, niet teveel meer doen, maar bijkomen en heerlijk op het strand liggen. Na twee nachten in Raglan ging de reis door naar de stad waar we ook zijn begonnen, Auckland, de stad waar onze reis helaas ook eindigde. Vanuit Auckland zijn we een dagje naar Piha gegaan, wat wederom een klein surfdorpje bleek te zijn met in tegenstelling tot Raglan, hele hoge golven en een stevige onderstroom. Ook hier hebben we een middagje op het strand doorgebracht. Maar voordat we het strand op zijn gegaan, hebben we voor de laatste keer een waterval opgezocht, een prachtige waterval die in een aantal fases naar beneden ging. Op de laatste dag zijn we Auckland nog een keer ingeweest voor een paar laatste souvenirs om in de middag, voor de laatste keer, nog even een strandje op te zoeken. Want ja de volgende ochtend was het zover, de dag dat we naar huis vlogen. Nadat we de auto ingeleverd hadden, ging om 11.00 onze eerste vlucht. Een 10 uur durende vlucht naar Singapore, een lange zit die we hebben doorgebracht met een paar films en spelletjes die we op de monitor konden doen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Singapore waren we ook blij dat we even rond konden lopen en het leuke aan het vliegveld van Singapore, is dat er een klein zwembadje aanwezig is. Net groot en diep genoeg om even in rond te zwemmen. Na een overstap van 7 uren, waar we dus even gezwommen en gedoucht hadden, gingen we enigszins vermoeid het vliegtuig weer in voor de laatste vlucht, een vlucht van 13.5 uur naar Amsterdam. De eerste 5 uur waren snel voorbij, want zowel Jolke als ik vielen al vrij snel na het opstijgen in slaap. De overige uren hebben we maar weer volgemaakt met het kijken van films en het doen van spelletjes. We waren dan ook erg blij dat we om 6.45 aankwamen en uit het vliegtuig konden, want 13.5 uur is toch wel een erg lange zit. En na 3.5 maand was het dan zover, na 3.5 maand zag ik mijn ouders weer. En dat is best apart als je elkaar afgelopen maanden alleen via een scherm op de telefoon hebt gezien. Na lang wachten op de bagage konden we elkaar dan toch weer een knuffel geven. Heit gaf dan na een hele stevige knuffel dan ook eerlijk toe dat hij erg opgelucht was ons weer te zien. Het voelde toch wel vreemd om weer in Nederland te zijn en het bekende landschap weer te zien, net alsof ik niet weggeweest was. En voor we het wisten waren we weer thuis. En daar wachte ons een verassing, naast dat de ouders van Jolke ons op stond te wachten met koffie en gebak, hing de vlag hing uit, een spandoek stond stond in de tuin met de mooie tekst “Op reis de hiele wrald oer mar nou wer sicht op de koudumer toer”. In de kamer hingen slingers en de WC lag vol balonnen. Ja we waren weer thuis. Eigen bank, eigen keuken, eigen douche en eigen bed, na zo’n lange tijd van huis zijn geweest, waardeer je die aspecten van je woning. En daarmee is mijn reis dan ook echt ten einde gekomen, een mooie reis die voorbij is gevlogen. Terug de werkelijkheid in, terug naar structuur en terug naar een heerlijk broodje hagelslag. 

Liefs Jolke en Marije