Our own way

Ja we zijn op ons zelf gegaan, we zijn zelf gaan reizen en zoals ik al eerder schreef dus zonder Stray, helemaal met z’n twee en onze mooie rooie Hyundai Accent huurauto. De dag dat we de auto hebben opgehaald zijn we in de omgeving van Wellington gebleven, maar de dag erop zijn we vertrokken voor onze eigen route, 1e stop, Napier. Via een mooie route (en een stuk die we omgereden hebben omdat we dachten even lekker naar het strand te gaan) kwamen we na een lange dag in de auto aan in Napier, eigenlijk hadden we hier 2 nachten willen slapen, maar we konden in heel het stadje geen tweede nacht boeken. Bij aankomst kwamen we erachter waarom dat niet lukte, Ome Phil Collins had namelijk besloten net die dag een optreden daar te geven. Dus hebben we het maar bij 1 avond en nacht gehouden. Wel een mooie avond gelukkig, want het was voor de verandering eens warm, prima om in de avond de stad even kort te bezichtigen. Napier is rond 1930 getroffen door een aardbeving en in Art Deco stijl weer grotendeels opgebouwd, erg leuk om te zien. De volgende dag ging de reis, met helaas iets minder mooi weer en temperaturen schommelend tussen de 16 en 24 graden weer verder. Over de Thermal Explorer Highway reden van Napier naar Taupo, een prachtige route die ons zelfs nog een goed verborgen waterval bracht, waar een bakje koffie al niet goed voor kan zijn. In Taupo hebben we heerlijk aan de boulevard geluncht en genoten van het mooie Taupo meer, iets wat we de vorige keer toen we hier waren niet konden zien. Na de lunch ging de reis door via de Volcanic Loop Highway, die ons dwars door het Tongariro National Park bracht, wederom een prachtige rit, ons einddoel van deze dag was ook onder in het national park, Ohakune. We hadden Ohakune namelijk als uitvalsbasis gekozen om een tweede poging te doen om de Tongariro Alpine Crossing te doen. Een wandeltocht van 19,4 km die ons langs kraters van Mt. Tongariro zou brengen en langs mooie kratermeren. De vorige keer dat we het probeerden te doen, waaide het te hard en werd het geannuleerd. Maar dit keer kregen we groen licht en dus stonden we de volgende ochtend om 8.00 aan de start van de wandeling, helaas was wederom het weer ons niet volledig gezind, want ondanks dat er dit keer geen wind was, was het wel bewolkt en waren de toppen van de vulkanen in wolken gehuld. Het maakte de tocht echter niet minder mooi, hoewel de klim en ook het dalen op punten stijl, glad en zwaar was, was het een geweldig mooie route. Helaas hebben we de kraters en de meren niet hun mooie geheel kunnen zien zoals ze horen te zijn en hebben we ook niet het mooie uitzicht gehad wat je wel hebt met mooi helder weer. Maar zijn we wel een hele ervaring rijker. Hiermee hebben we ook meteen het vulkaan landschap achter ons gelaten en zijn we weer verder gereden. Via de Forgotten World Highway was ons volgende stop New Plymouth. En een vergeten wereld was het zeker waar we doorheen kwamen, wat een geweldige rit! De weg was op meerdere plekken vrij smal, kwamen door een klein tunneltje, reden 12 km lang door gravel omdat er gewoon geen asfalt lag, langs kleine dorpjes, bos en door heuvellandschap. Halverwege was er een dorpje genaamd Whangamomona, niet heel bijzonder. Echter hadden ze in 1989 een conflict met de staat, waardoor ze zichzelf onafhankelijk hebben verklaard, kortom tegenwoordig rijdt je volgens hun een stukje buiten Nieuw Zeeland en kun je er voor $2 een paspoortstempel halen, hebben wij natuurlijk even gedaan. Eenmaal in New Plymouth, kwamen we in een mooi Motel uit, maar helaas zat er geen keuken in. Vond Jolke niet zo erg want nu kon hij eindelijk barbecuen en ach we hadden wederom een prachtige dag en konden we lekker buiten zitten. De dag die we hier hadden hebben we besteed door naar het national park bij Mount Taranaki te gaan waar we een mooie korte wandeling hebben gemaakt. Uiteindelijk na  bijna 3 weken zelfs weer een duik in de zee gemaakt, met als leuk detail dat het zand dit keer zwart was. Mount Taranaki is namelijk een vulkaan, die ervoor zorgt dat het zand zwart gekleurd is, echter is het een slapende vulkaan zo wordt er gezegd. De laatste uitbarsting was dan ook in 1775, wat dus al een tijdje geleden is. De dag hebben we ook vandaag maar weer afgesloten met een barbecue. Helaas komt er wel aan al het leuke een einde, want het besef komt nu steeds meer dat het einde in zicht komt en dat de laatste week in Nieuw Zeeland al is gestart en daarmee ook de laatste week van mijn reis. Ik kijk er naaruit om weer naar huis te gaan, weer wat regelmaat in mijn leven te krijgen en niet meer uit en backpack te hoeven te leven. Echter zal ik dit vrije leven ook gaan missen, niet moeten maar alles mogen en vrij zijn in alles wat ik wil doen. Wij gaan dus deze laatste dagen ook optimaal genieten voor we weer in het vliegtuig stappen. 

Liefs Jolke & Marije